တစ်နေ့မှာဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်းကို လက်တစ်ဖက်တည်းရှိတဲ့ သူတောင်းစားတစ်ယောက်ရောက်လာပြီး စားစရာလာတောင်းစားတယ်။ အဲ့မှာကျောင်းထိုင်ဘုန်းကြီးနဲ့တိုးတော့ ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်ဆီမှာ စားစရာတောင်းတယ်။
ဆရာတော်က ဆွမ်းစားဆောင်ရှေ့ကအုတ်ပုံကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး “ဒကာတော်၊ အဲ့ဒီအုတ်ပုံကို ဆွမ်းစားဆောင်နောက် အရင်ရွေ့ပေးပါအုန်း” လို့မိန့်တော်မူတယ်။ အဲ့တော့လက်ပြတ်သူတောင်းစားက ဘုန်းကြီးကိုမကျေမနပ်နဲ့ပြောတယ်
အရှင်ဘုရား၊ တပည့်တော်မှာလက်တစ်ဖက်တည်းရှိတာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးဒီအုပ်ပုံကိုရွေ့နိုင်မှာလဲ။ အရှင်ဘုရား၊ ဆွမ်းကျန်ဟင်းကျန်လေးတောင် မစွန့်ပေးချင်လဲနေပါ။ တပည့်တော်တစ်ခြားမှာပဲ သွားတောင်းစားတော့မယ်” လို့ပြောရော။
ဘုန်းကြီးကဘာမှပြန်မပြောဘူး။ အုတ်ပုံဆီ လျှောက်သွားပြီး လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ အုတ်ခဲကိုမပြီး ဆွမ်းစားဆောင်နောက်မှာသွားချတယ်။ ပြီးတော့မှလေသံအေးအေးနဲ့ပြောတာ “ဒီလိုအလုပ်မျိုးက လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့လဲလုပ်လို့ရတယ်
လက်တစ်ဖက်ပြတ် သူတောင်းစားလည်း ဗိုက်ကဆာစားသောက်စရာလဲလိုချင်တာနဲ့ ဘုန်းကြီးပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ပါလေရော။ လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ အုတ်ခဲတွေတစ်ခဲချင်းတစ်ခဲချင်းစီ ဆွမ်းစားဆောင်နောက်ကိုသယ်သွားချလိုက်တာ အချိန်အတော်လေးလဲကြာရော အုတ်ခဲပုံတစ်ပုံလုံး ကျောင်းအနောက် ရောက်သွားပါလေရော။
အဲ့ဒီနောက်ဘုန်းကြီးလဲ ထမင်းဟင်းတွေကို ကောင်းကောင်းပြင်ဆင်ပြီးကျွေးလိုက်တယ်။ သူတောင်းစားထမင်းစားပြီးတော့ ဘုန်းကြီးကပိုက်ဆံတစ်ချို့ထုတ်ပေးတယ်။ သူတောင်းစားလည်းပိုက်ဆံတွေရတော့ အရမ်းဝမ်းသာသွားတယ်။
ဒါနဲ့ကျေးဇူးတင်လိုက်တာဘုရား၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အရှင်ဘုရားနဲ့ ထိုင်ရှိခိုးရော။ ဘုန်းကြီးကပြောတာ “ဘုန်းဘုန်းကိုကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူးဒကာတော်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အဲ့ဒီပိုက်ဆံတွေဟာ ဒကာတော်ရဲ့အားအင်အစွမ်းအစကနေ လာတဲ့ပိုက်ဆံတွေပဲလေ” တဲ့
သူတောင်းစားဟာသူရဲ့ အစွမ်းအစကနေရတဲ့ငွေအတွက် အရမ်းကြည်နူးပီတိ ဖြစ်မိတယ်လို့ခံစားရတယ်။ “တပည့်တော်အမြဲ မှတ်သားထားပါ့မယ်ဘုရား” ဆိုပြီးဘုန်းကြီးကိုကျေးဇူးတင်စွာနဲ့ဘကန်တော့ပြီးထွက်ခွာသွားခဲ့ပါတော့တယ်။
နောက်ထပ်လေးငါးရက်လောက်ထပ်ကြာတော့ နောက်ထပ်သူတောင်းစားတစ်ယောက်က ကျောင်းမှာလာပြီးဆွမ်းကျန်ထမင်းကျန် ထပ်လာတောင်းစားတယ်။ဘုန်းကြီးလည်းသူတောင်းစားကို ဆွမ်းစားဆောင်နောက်ခေါ်သွားပြီး အုတ်ပုံကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ဒီအုတ်ပုံကိုဆွမ်းစားဆောင်အရှေ့ အရင်ရွေ့ပေးပါအုန်း” လို့ပြောတယ်။
ဒါပေမဲ့ခြေလက်အကောင်းနဲ့ အဲ့ဒီသူတောင်းစားဟာ ဘုန်းကြီးခိုင်းတာကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ “ဆွမ်းကျန်လေး တောင်းစားတာတောင် မကျွေးချင်ဘူး။ လူကိုများဟိုခိုင်းလိုက်ဒီခိုင်းလိုက်နဲ့” လို့မကျေမနပ်နဲ့ပြောပြီး ထွက်ခွာသွားတော့တယ်။
ကျောင်းထဲကသံဃာတွေ အဲ့တာတွေကိုမြင်တော့ ဘုန်းကြီးကိုဝိုင်းမေးကြတယ်။ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက အရှင်ဘုရားက ဟိုသူတောင်းစားကို ဒီအုတ်ပုံကြီး ဆွမ်းစားဆောင်နောက်ရွေ့ခိုင်းတယ်။ ခုတစ်ခါကျဒီသူတောင်းစားကို ကျောင်းရှေ့ပြန်ရွေ့ခိုင်းတယ်။ တကယ်တမ်းတော့အရှင်ဘုရားက အုတ်ပုံကိုဘယ်နားထားစေချင်တာလဲဘုရား။
ဘုန်းကြီးကသံဃာတော်တွေကို ပြန်ပြောပြတာ “အုတ်ပုံကဆွမ်းစားဆောင်ရှေ့မှာပဲနေနေ နောက်မှာပဲနေနေမထူးခြားပါဘူး။ အတူတူပါပဲ။ ထူးခြားတာက အဲ့ဒီသူတောင်းစားတွေအတွက် ရွှေ့မယ်မရွှေ့ဘူးဆိုတာလေးပါပဲ” တဲ့။
အချိန်ကာလတွေ နှစ်ချီပြီးကြာသွားခဲ့တယ်။ တစ်နေ့မှာအဝတ်အစားသန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့လူတစ်ယောက် ကျောင်းမှာအလှုလာလုပ်တယ်။ အဲ့ဒီလူဟာ လက်တစ်ဖက်ပဲရှိတယ်။ တကယ်တမ်းတော့အဲ့ဒီလူဟာ အရင်တုန်းကဘုန်းကြီး အုတ်ပုံရွေ့ဖို့ခိုင်းလိုက်တဲ့ လက်တစ်ဖက်ပြတ်နဲ့သူတောင်းစားပါပဲ။
သူဟာဘုန်းကြီးနဲ့ဆုံတွေ့ ခွင့်ရခဲ့ပြီးတဲ့နောက် သူ့ကိုယ်တွင်းမှာရှိတဲ့ သူရဲ့တန်ဖိုးကိုသိရှိနားလည်သွားခဲ့ပြီး သူနဲ့သင့်တော်လျောက်ပတ်တဲ့ အလုပ်အကိုင်တွေကို ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ရင်းကိုယ့်ကိုယ်ကို အခြေအနေကောင်းမွန်မြင့်တက်လာစေနိုင်ခဲ့တော့တာပါပဲ။
မိမိကိုယ်ကိုယုံကြည်၊ ကိုယ့်ရဲ့တန်ဖိုးကိုကိုယ်သိတတ်ပြီး ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးတတ်ခြင်းဟာ လူဖြစ်ခြင်းရဲ့အရေးအကြီးဆုံး အခြေခံအကြောင်းအရင်းပဲဖြစ်ပါတော့တယ်။လွပ်လပ်မှု့ဆိုတာ လူတိုင်းအတွက်ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ကိုယ်ကသာရွေးချယ်မလားဆိုတာ မူတည်သွားတာပါ။
Credit
Zawgyi
တစ္ေန႔မြာဘုႏ္းႀကီးေက္ာင္းတစ္ေက္ာင္းကို လကၱစၹကၱၫ္းရြိတဲ့ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ေရာကႅာၿပီး စားစရာလာေတာင္းစားတယ္။ အဲ့မြာေက္ာင္းထိုငၻဳႏ္းႀကီးနဲ႔တိုးေတာ့ ေက္ာင္းထိုငၧရာေတာၦီမြာ စားစရာေတာင္းတယ္။
ဆရာေတာၠ ၾဆမ္းစားေဆာင္ေရြ႕ကအုတၸဳံကို လက္ညိဳးထိုး်ပၿပီး “ဒကာေတာ္၊ အဲ့ဒီအုတၸဳံကို ၾဆမ္းစားေဆာင္ေနာက္ အရင္ေျရ႕ေပးပါအုႏ္း” လို႔မိႏ္႔ေတာၼဴတယ္။ အဲ့ေတာ့လက္်ပတ္သဴေတာင္းစားက ဘုႏ္းႀကီးကိုေမက္မနပၷဲ႔ေ်ပာတယ္
အရြငၻဳရား၊ တပၫ့္ေတာၼြာလကၱစၹကၱၫ္းရြိတာ၊ ဘယႅိဳလုပ္ၿပီးဒီအုပၸဳံကိုေျရ႕နိုငၼြာလဲ။ အရြငၻဳရား၊ ၾဆမ္းက္ႏ္ဟင္းက္ႏ္ေလးေတာင္ မျစႏ္႔ေပးခ္ငႅဲေနပါ။ တပၫ့္ေတာၱစ္်ခားမြာပဲ ၾသားေတာင္းစားေတာ့မယ္” လို႔ေ်ပာေရာ။
ဘုႏ္းႀကီးကဘာမြ်ပေႏၼ်ပာဘူး။ အုတၸဳံဆီ ေလၽြာၾက္သားၿပီး လကၱစၹကၱၫ္းနဲ႔ အုတၡဲကိုမၿပီး ၾဆမ္းစားေဆာင္ေနာကၼြာၾသားခ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေမြလသံေအးေအးနဲ႔ေ်ပာတာ “ဒီလိုအလုပၼ္ိဳးက လကၱစၹကၱၫ္းနဲ႔လဲလုပႅိဳ႕ရတယ္
လကၱစၹက္်ပတ္ သူေတာင္းစားလၫ္း ဗိုကၠဆာစားေသာကၥရာလဲလိုခ္ငၲာနဲ႔ ဘုႏ္းႀကီးေ်ပာတဲ့အတိုင္းလုပၸါေေလရာ။ လကၱစၹကၱၫ္းနဲ႔ အုတၡဲေၾတတစၡဲခ္င္းတစၡဲခ္င္းစီ ၾဆမ္းစားေဆာင္ေနာကၠိဳသၾယ္သားခ္လိုကၱာ အခ္ိေႏ္အတာ္ေလးလဲၾကာေရာ အုတၡဲပုံတစၸဳံလုံး ေက္ာင္းေအနာက္ ေရာၾက္သားပါေေလရာ။
အဲ့ဒီေနာကၻဳႏ္းႀကီးလဲ ထမင္းဟင္းေၾတကို ေကာင္းေကာင္း်ပငၧင္ၿပီးေကၽျးလိုကၱယ္။ သူေတာင္းစားထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဘုႏ္းႀကီးကပိုကၦံတစၡ္ိဳ႕ထုတ္ေပးတယ္။ သူေတာင္းစားလၫ္းပိုကၦံေၾတေရတာ့ အရမ္းဝမ္းသာၾသားတယ္။
ဒါနဲ႔ေက္းဇူးတငႅိဳကၱာဘုရား၊ ေက္းဇူးတငၸါတယ္အရြငၻဳရားနဲ႔ ထိုင္ရြိခိုးေရာ။ ဘုႏ္းႀကီးေက်ပာတာ “ဘုႏ္းဘုႏ္းကိုေက္းဇူးတငၥရာ မလိုပါဘူးဒကာေတာ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီပိုကၦံေၾတဟာ ဒကာေတာ္ရဲ့အားအင္အျစမ္းအစေကန လာတဲ့ပိုကၦံေၾတပဲေလ” တဲ့
သူေတာင္းစားဟာသူရဲ့ အျစမ္းအစေကနရတဲ့ေျငအၾတက္ အရမ္းၾကၫ္ႏူးပီတိ ်ဖစၼိတယႅိဳ႕ခံစားရတယ္။ “တပၫ့္ေတာ္အ်မဲ မြတ္သားထားပါ့မယၻဳရား” ဆိုၿပီးဘုႏ္းႀကီးကိုေက္းဇူးတျငၥာနဲ႔ဘကႏ္ေတာ့ၿပီးၾထၾကၡာၾသားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေနာကၳပ္ေလးငါးရက္ေလာကၳပ္ၾကာေတာ့ ေနာကၳပ္သဴေတာင္းစားတစ္ေယာကၠ ေက္ာင္းမြာလာၿပီးၾဆမ္းက္ႏၴမင္းက္ႏ္ ထပႅာေတာင္းစားတယ္။ဘုႏ္းႀကီးလၫ္းသူေတာင္းစားကို ၾဆမ္းစားေဆာင္ေနာက္ေခၚၾသားၿပီး အုတၸဳံကို လက္ညိဳးထိုး်ပၿပီး ဒီအုတၸဳံကိုၾဆမ္းစားေဆာေင္အရြ႕ အရင္ေျရ႕ေပးပါအုႏ္း” လို႔ေ်ပာတယ္။
ဒါေပမဲ့ေ်ခလေက္အကာင္းနဲ႔ အဲ့ဒီသူေတာင္းစားဟာ ဘုႏ္းႀကီးခိုင္းတာကို စိတၼဝငၥားပါဘူး။ “ၾဆမ္းက္ႏ္ေလး ေတာင္းစားတာေတာင္ ေမကၽျးခ္ငၻဴး။ လူကိုမ္ားဟိုခိုင္းလိုကၵီခိုင္းလိုကၷဲ႔” လို႔ေမက္မနပၷဲ႔ေ်ပာၿပီး ၾထၾကၡာၾသားေတာ့တယ္။
ေက္ာင္းထဲကသံဃာေၾတ အဲ့တာေၾတကို်မင္ေတာ့ ဘုႏ္းႀကီးကိုဝိုင္းေမးၾကတယ္။ အရငၲစ္ေခါကၱဳႏ္းက အရြငၻဳရားက ဟိုသူေတာင္းစားကို ဒီအုတၸဳံႀကီး ၾဆမ္းစားေဆာင္ေနာက္ေျရ႕ခိုင္းတယ္။ ခုတစၡါက္ဒီသူေတာင္းစားကို ေက္ာင္းေရြ႕်ပႏ္ေျရ႕ခိုင္းတယ္။ တကယၱမ္းေတာ့အရြငၻဳရားက အုတၸဳံကိုဘယၷားထားေစခ္ငၲာလဲဘုရား။
ဘုႏ္းႀကီးကသံဃာေတာ္ေၾတကို ်ပႏ္ေ်ပာ်ပတာ “အုတၸဳံကၾဆမ္းစားေဆာင္ေရြ႕မြာပဲေေနန ေနာကၼြာပဲေေနနမထူး်ခားပါဘူး။ အတူတူပါပဲ။ ထူး်ခားတာက အဲ့ဒီသူေတာင္းစားေၾတအၾတက္ ေရႊ႕မေယၼရႊ႕ဘူးဆိုတာေလးပါပဲ” တဲ့။
အခ္ိႏၠာေလၾတ ႏြစၡ္ီၿပီးၾကာၾသားခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မြာအဝတ္အစားသႏ္႔သႏ္႔်ပႏ္႔်ပႏ္႔နဲ႔လူတစ္ေယာက္ ေက္ာင္းမြာအလႈလာလုပၲယ္။ အဲ့ဒီလူဟာ လကၱစၹကၸဲရြိတယ္။ တကယၱမ္းေတာ့အဲ့ဒီလူဟာ အရငၲဳႏ္းကဘုႏ္းႀကီး အုတၸဳံေျရ႕ဖို႔ခိုင္းလိုကၱဲ့ လကၱစၹက္်ပတၷဲ႔သူေတာင္းစားပါပဲ။
သူဟာဘုႏ္းႀကီးနဲ႔ဆုံေၾတ႕ ျခင့္ရခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔ကိုၾယၱင္းမြာရြိတဲ့ သူရဲ့တႏၹိဳးကိုသိရြိနားလျၫ္သားခဲ့ၿပီး သူနဲ႔သင့္ေတာ္ေလ္ာကၸတၱဲ့ အလုပ္အကိုင္ေၾတကို ႀကိဳးစားလုပၠိဳင္ရင္းကိုယ့္ကိုယၠိဳ ေအ်ခေအေနကာင္းျမႏ္်မင့္တကႅာေစနိုငၡဲ့ေတာ့တာပါပဲ။
မိမိကိုယၠိဳယုံၾကၫ္၊ ကိုယ့္ရဲ့တႏၹိဳးကိုကိုယ္သိတတ္ၿပီး ကိုယ့္အားကိုယၠိဳးတတ္်ခင္းဟာ လူ်ဖစ္်ခင္းရဲ့ေအရးအႀကီးဆုံး ေအ်ခခံေအၾကာင္းအရင္းပဲ်ဖစၸါေတာ့တယ္။ၾလပႅပၼႈ႔ဆိုတာ လူတိုင္းအၾတက္်ဖစၷိဳငၸါတယ္။ ကိုယၠသာေျရးခ္ယၼလားဆိုတာ မူတျၫ္သားတာပါ။
Credit
